Вісьне скарга уздоўж Нёмна,

     Беларусі сына.

Як ты бедна, як ты цёмна,

     Родная краіна!

Зьбіты ў кучу твае вёскі,

     Стрэхі ў дол уходзяць.

Смутнай песьні адгалоскі

     Лес, курганы родзяць.

Крыж збуцьвелы, знак пакуты,

     Тут і там чарнее.

Даль паўнютка ціхай смуты –

     Жаль на душу вее!

Ўсё ў табе, мой родны краю,

     Апавіта горам:

I той вецер, што дзьме з гаю,

     Што шуміць над борам;

Тыя песьні, што на полі

     Жнеі запяваюць;

Тыя думкі, што да болю

     Сэрца калыхаюць.

Ва мне смутак, гора гэта

     Водгульле знаходзіць,

Сэрца, жалем абагрэта,

     Песьні смутку родзіць.

Няхай плачам у тэй далі

     Песьня разальецца,

Каб усе на сьвеце зналі,

     Як нам тут жывецца.