Аа-аа, мой сынок!

Аа-аа, мілы!

Не крычы, ня плач: дарэмна

Ты патраціш сілы;

А бязь сілы, мой сынок,

Жыць на сьвеце трудна...

Ой ты, вецер, не шумі,

Не сьпявай так нудна!

Спаць Міхаську не даеш...

Сьпі, мой сын маленькі!

Я цябе пакалышу –

Ай, люлі-люленькі!

Што цябе чакае, сын?

Што твая за доля?

Можа, й ты пот будзеш ліць

У чужое поле?..

Будзеш летам ты хадзіць

На плыты, на згоны,

З Коўна матцы прынясеш

Хоць гарсэт чырвоны...

А то, можа, купіць пан

Твае рукі, сілы?

Паднявольным будзеш ты,

Сын мой, да магілы!

А мо ў школку пойдзеш ты,

Будзеш чалавекам, –

Без навукі цяжка жыць

Гэтым трудным векам.

Кінеш матку, па чужых

Ты па людзях пойдзеш

I на шчасьце нападзеш,

Долю сваю знойдзеш.

Матку ўспомніш ты сваю,

Як цябе люляла,

Як табе ўначы ня раз

Песенькі сьпявала.

I гасьцінца мне прышлеш,

Не забудзеш маткі.

Вось уцешуся тады,

Аж запляшчу ў ладкі!..

Аа-аа, мой сынок!

Люлі, люлі, мілы!

Ой, ня плач ты, не крычы,

Набірайся сілы!