Гудам-звонам срэбна-медным

        Звоняць звоны на званіцы.

Звоняць звоны ў час дзяньніцы,

        Надвячэр’ем ясна-бледным,

Звоняць звоны галасныя.

Іх віталі сонца косы,

        Агнявыя пасмы-стрэлы;

Нёсься звон іх у сьвет белы,

Плыў іх гоман пад нябёсы,

        У пустэлі патайныя.

Срэбралітаю расою

        Іх віталі краскі, травы,

Промень ясны і ласкавы

        У той росцы зьзяў красою

        І вясёлкам ткаў кароны.

        Так званілі тыя звоны.

Між званамі на званіцы

        Быў адзін звон незвычайны,

Меў ён голас разнастайны,

Чараў дзіўныя крыніцы

        І размозы нейкай тайны.

I быў сэрцам ён чульлівы.

Срэбраструнны, златагукі,

Успрымаў ён радасьць, мукі,

        То маркотны, то шчасьлівы,

        Як пакажа час разлукі,

        Як павене міг спатканьня.

I ніколі не маўчалі

        Струны-гуды звона тога:

Неба шыр, зямлі разлога,

        Залатыя сонца далі

        На яго адбітак клалі

Чары дзіўнага сьпяваньня.

Аклікаўся ён і громам,

        Неба плыні віхрабежнай,

Буры чорнай і мяцежнай

        І сьлядкам над Божым домам

        Ад хмурынкі беласьнежнай.

Ён зьліваўся ў тон суладны

        З шумам лісьцяў і травінак,

Зь сьпевам красак і былінак,

На ўсё чулы і ўспагадны

        І прыемны, бы ўспамінак.

А ў час ночы глуха-немы, –

        Калі месяц блеск свой кіне

У твар ночкавай пустыні,

I пад вэльмам ціхай дрэмы

        Зоры высыплюць, бы іней, –

Ажываў ён, і чароўна

        Гралі струны яго самі,

I іх сьпевам-галасамі

        Месяц цешыўся бязмоўна

        З хорам зор і небясамі.

А калі званар, бывала,

        Залатыя ўзбудзіць струны,

Тады хмарка свае руны

Ніжэй к долу апускала,

        Каб сьпявалі ў іх пяруны.

Ды маўчаў прастор бяздонны, –

        Навакола ўсё нямела,

Бура ўзьняцца там ня сьмела,

        Бо мінута песень звонных

        Дабратою сэрцы грэла.

Так званіў ён, так ён клікаў,

Каб пазнаць дабро адзіна,

        Каб айцец не крыўдзіў сына...

Ды для гэтых яго зыкаў

Не прыйшла, дзядок, часіна.

        Кожны раз, як сьвет зьдзіўлёны

Слухаў сьпеў той з заміраньнем,

Праразьлівым бразгатаньнем

        Сьпеў яго глушылі звоны

        І сьціхалі з насьмяханьнем.

I зайздросна, дзедку, стала,

Што меў дар такі звон гэты,

        І што сьвет, у цьму адзеты,

        Тая песьня асьвятляла,

        Як і сонца сьветліць кветы.

I заглушан быў званамі

        Гэты звон, вяшчун прарочы;

Не трывожыць ён больш ночы,

        Цьмы, залеглае над намі,

        Каб увысіць лёс сірочы.

У няроўным тым змаганьні

        Надарваўся звон чульлівы.

        Змоўклі песень пералівы,

Зноў пануе бразгатаньне,

Пустазвонаў клік фальшывы.

        І смуткуе звон разьбіты

Аб тых песьнях разнастайных,

Што ў прасторах у бяскрайных

        Зоры слухалі сукрыта,

Каб пазнаць іх сэнс патайны.

Але голас праўды, згоды

        Не замрэ ў душы ніколі:

Будзе клікаць ён да волі,

        Будзе ў сэрцы жыць заўсёды,

Як той вобраз лепшай долі.