Па засяроджаных кольцах пня  

Стану гадаць пра леты, якія сплылі,

Пра зімы, якія расталі,

А па люстэрках – пра тое, хто я...

Усё, што зь люстэркаў ідзе да мяне насустрач,  

Прыходзіць насупраць,

Усё, што знаходзіцца праваруч,  

Апынаецца леваруч,

І тое, што ёсьць адно,  

Становіцца тым, чаго шмат.

Увасабляюся – у люстэрках,

Мяняюся – у люстэрках,

Распазнаю па люстэрках, дзе праўда, дзе крыўда,

Дзе цемра, а дзе сьвятло...

Цемра – найбольшае адасабленьне:  

У ёй нічога няма.

Сьвятло – найбольшае ўвасабленьне:  

У ім ёсьць усё.

Я сустракаю ў люстэрках знаёмых і незнаёмых людзей,  

Я сустракаю ў люстэрках птушак, вужак, жывёлін,  

Я сустракаю ў люстэрках нажы і ружы –

І ўсе яны маюць штось да мяне.

– Ты яшчэ ані разу не бачыў сябе, – запэўніваюць яны.

– Заўсёды і ўсюды ты бачыш адно толькі нас –  

Свае шматаблічныя адлюстраваньні...

Няўжо безь люстэркаў думка не ведае,

Што падумаць, позірк – куды паглядзець,

Дарога – куды падацца, жыцьцё – як жыць?!.

Некалі, вырваўшыся ў наступнасьць,

Туды, дзе мяне няма,  

Убачу далёкую постаць,  

Якая блукае сярод люстэркаў  

І намагаецца ў адлюстраваньнях кагосьці знайсьці.