Ціха калосьсі, схіліўшы галовы,
Шэпчуць у межах палёў,
Толькі ж ня слухае неба іх мовы –
Скаргі ржаных каласоў.
Сіняе неба ўсё сонцам заліта.
Полудзень. Вар. Цішыня.
Дожджыку просіць зялёнае жыта,
Прагне вады ярына.
*
Ша! Хмарка, хмарка дарагая
Паўзе па небе з-за лясоў!
Яна – надзея, радасьць гаю,
Жаданьне красак, каласоў.
Бо сонда ж так пячэ бяз жалю,
Бо душна, горача ў палёх,
Смуга сухая крые далі,
Мальбы ж расьлін ня чуе Бог.
Нямее ўсё, маўчыць, чакае,
Надзеі тоіць ўсё вакол,
I прагна вільгаць палыкае
Акамянелы, пылкі дол.
Глядзіць і лес і луг з мальбою.
Гадае, думае зямля,
Што хмарка дожджыкам-сьлязою
Спадзе – ажывіцца ральля,
I ў неба дойдзе плач з туманам,
Што сівым дымам нема зьвіс
Над цёмным лесам і курганам,
I ліне дожджыкам наніз.
Плыве хмурынка ў сінім полі,
Мінае лес, мінае гай –
Яна ня чуе крыку болю,
Бо вабіць хмарку іншы край.