Ліпы старыя шумяць за сьцяною,

     Жаласна, глуха шумяць,

Смутна ківаюць, трасуць галавою,

     Толькі галіны рыпяць,

Пышны убор іх, лісты, пазрываны,

     Вецер разьвеяў, разьнёс.

Нудна і ім за астрожным парканам,

     Цяжка ім зносіць мароз.

Плачуць гаротныя ліпы старыя,

     Плачуць на долю сваю:

Пышна расьлі мы, цьвілі маладыя,

     Добра было у гаю.

Вольныя птушкі вакол шчабяталі,

     Божыя пчолкі гулі,

Тоўстыя вязы ад бур нас хавалі,

     Сеткі дубы нам плялі.

Белыя хмаркі над намі гулялі,

     Беглі ў няведамы край,

Чыстыя росы, як срэбра, блішчалі,

     Гоманам поўніўся гай...

Там бы хацелі расьці, красавацца,

     Дол дзе капае ральнік,

Родную песьню дзе ціха сьпявае

     Сын Беларусі, мужык.

Нас перанесьлі на глебу чужую –

     Сьвету, прастору няма.

Ўсе нас забылі, ніхто нас ня чуе,

     Чуе нас толькі турма.