За агарожаю перад астрогам

     Ў ціхім куточку адна

Кветка красуе на грунце убогім,

     Хораша зьзяе яна.

Двор непрытульны і глеба пясчана,

     Грунт весь убіты, як ток.

Сонца ня сьвеціць скрозь шчэлін паркана,

     Выдзьмухаў вецер весь сок...

Белая крошка роскаю Божай

     Чыста абмыта, зяхціць.

Рад любавацца я кветкай прыгожай –

     Міла яна так глядзіць.

Мне ўспамінаюцца вобразы мілыя

     Роднага краю, палёў,

Бедныя вёскі, хаты пахілыя,

     Песьні зялёных гаёў;

Вузкія стужкі меж зеляненькіх,

     Жыта палоска, лянок...

Рэчы пявучыя нівы благенькай,

     Ўзгорак, курганчык, лясок.

Толькі ж мне шкода кветкі: сіроткай

     Ціха схілілась яна

За агарожаю, як за рашоткай,

     Сонцу, людзям не відна...

Мілая кветка, дзіцятка поля,

     Межы зялёнай убор!

Як ты папалася з волі ў няволю?

     Як заняслася на двор?