На саломцы тонкай

У траве густой

Сьпее адзінокі

Колас сіратой.

Ці то птушка божа

Кінула зярно,

Ці то заняслося

Бураю яно,

Ці зь дзіравай торбы

Конік чый згубіў,

На чужую скібу

Зерне пасадзіў, –

Неба яго знае,

Як сюды папаў,

Хто ад роднай нівы

Зерне адарваў...

Сушыць яго сонца,

Хіліць вецярок.

Ные сірацінка,

Плача каласок.

Плача, што няма з кім

Думку падзяліць,

Смутную галоўку

Ціха прытуліць

Да другой галоўкі,

Да другіх грудзей

I шаптаць аб шчасьці

У цішы начэй.

Апусьціўшы нізка

Тонкі паясок,

Ные сірацінка,

Плача каласок.

Плача, што дарэмна

Тут расьце ў глушы,

Што нідзе ня згледзіш

Роднае душы,

Што яго зярняткі

Птушкі падзяўбуць,

Белую саломку

Ветрыкі паб’юць.

I, падняўшы ўгору

Стромкі валасок,

Ные сірацінка,

Плача каласок.