Хацела б быць зярном пшаніцы,  

Упасьць на ніўкі вёскі,  

Зазалаціцца, безь мятліцы  

Даць хлеб смачнейшы трошкі.  

Хацела б быць я рэчкай быстрай,  

Абегчы родны край!  

Дзе напаіць, а дзе скупаць,  

А дзе ўтуліцца ў гай,  

То зашумець, то зашаптаць,  

То спаць ў салодкім сьне,  

То зноў сарвацца, зноў гуляць,  

Агнём кіпець у дне.  

Ды так разгрэцца i сьпяніцца,  

Каб ў неба хваляй здаць,  

Ўкрасьці сонца, зноў спусьціцца  

Й больш сьвета людзям даць.  

Прыгарнуць усё ў дарозе,  

Каплю шчасьця, долі ўліць,  

Думаць ўсюды аб народзе,  

Родны край усюды сьніць,  

То рассыпацца расою  

Па галінках, па лісткох,  

То абняцца так зь зямлёю,  

Каб ніхто разьняць ня мог!  

Альбо ветрам абярнуся  

Ды над сьветам пралячу,  

Цёмным віхрам закручуся  

Ўверх на месяц заскачу.  

З усёй сілы і размаху,

Як крэсівам, ў зьвёзды дам,  

Сыпне іскраў сноп ад страху,  

Задрыжыць аж месяц сам:  

«Хто ты, скуль ты, чаго хочаш,

Чаго выеш i шуміш?  

То празь сьлёзы нам рагочаш,  

То гарыш весь i дрыжыш?»

– Я – пасланец, вецер буйны,  

Прыляцеў на суд вас зваць!  

У нас цёмна, край наш хмурны,  

Ад цямноты людзі сьпяць.  

Я там біўся, я там віўся,  

Я ім хаты паламаў,  

A ўсё ж такі не дабіўся,  

Каб народ свой голас даў!..