Мой родны кут, як ты мне мілы!..

Забыць цябе не маю сілы!  

Не раз, утомлены дарогай,  

Жыцьцём вясны мае убогай,  

К табе я ў думках залятаю  

І там душою спачываю.  

О, як бы я хацеў спачатку  

Дарогу жыцьця па парадку  

Прайсьці яшчэ раз, азірнуцца,

Сабраць з дарог каменьні тыя,  

Што губяць сілы маладыя, –  

К вясьне б маёй хацеў вярнуцца.  

Вясна, вясна! не для мяне ты!  

Не я, табою абагрэты,  

Прыход твой радасны спаткаю, –  

Цябе навек, вясна, хаваю.  

Назад не прыйдзе хваля тая,  

Што з быстрай рэчкай уплывае.  

Не раз яна, зрабіўшысь парам,  

На крыльлях сонца дойдзе к хмарам  

Ды йзноў дажджом на рэчку сыдзе –  

Ніхто з граніц сваіх не выйдзе,  

З законаў, жыцьцем напісаных,  

Або на дол спадзе ў туманах.  

Але хто нам яе пакажа?  

На дол вадой ці сьнегам ляжа?  

Не вернешся, як хваля тая,  

Ка мне, вясна ты маладая!..

Вось як цяпер, перада мною  

Ўстае куточак той прыгожа,  

Крынічкі вузенькая ложа  

І елка ў пары з хваіною,  

Абняўшысь цесна над вадою,  

Як маладыя ў час каханьня,  

Ў апошні вечар расставаньня.  

І бачу лес я каля хаты,  

Дзе колісь весела дзяўчаты  

Сьпявалі песьні дружным хорам,  

З работ ідучы позна борам.  

Нясліся зыкі песень здольных,  

Ў лясах раз-пораз адбівалісь,  

І ім узгоркі адклікалісь,  

І радасьць біла ў песьнях вольных.  

А хвоі, елкі векавыя  

Пад зыкі песень маладыя  

Маўчком стаялі ў нейкай думе,  

І ў іх ціхусенечкім шуме  

Няслось вячэрняе маленьне  

Ўгару, сьвятое аддаленьне.