I калі на радзіме я зьбяру ўсіх сьляпых каля сініх вачэй, каля сініх вазёраў, запрашу іх за стол, як законны жаніх ды на кут пасаджу сваё гора, а на твар і на сьмех напушчу весялосьць і на вусны – усьмешку, як вестку, запытаю гасьцей: ці відушчы хто ёсьць, каб падняў першы тост за нявесту. Каля сініх вачэй, каля сініх вазёр той, хто помніў мяне з маладосьці, калі цноту ўначы забіраў я у зор, падаў зь неба, ламаў юны косьці, той, хто помніў мяне, скажа тост, той, хто самы сьляпы ды відушчы. Стане ціхім мой хвэст, як пагост каля сініх вазёраў у пушчы, бы ў зялёным бурштыне застынуць зьвяры у лістоце. Бы ў сінім бурштыне не ў сьвяточнай кашулі, а у змроку вярыг я зьнявечанай зоркай застыну. А зямныя нявесты, калі засынаюць мужы, страшным шлюбам пабраныя з ноччу, з-пад падушак пасажных дастаюць нажы, сьпячым выкалюць сінія вочы. А я ў змроку вярыг веру любай сваёй і стальнога пяра не хаваю, як законны жаніх, боскай шлюбнай зарой сам лязом ёй пад сэрца пыраю. Вам, на ложку зямным, не спасьцігнуць мой кайф – вы з крываваю зоркай ня спалі – разгадайце ж наколку на босых нагах у Ісуса Хрыста: «ОНИ ВСТАЛИ!»
|
|