Непрыгожыя, барадатыя з нэтраў пушчы ідуць зубры. На плячох – вехі-грывы кудлатыя і цяжкія нясуць гарбы. То палягуць, то зноў паднімуцца, растрывожыўшы трэскам глуш, ногі моцныя аж пружыняцца пад цяжарам магутных туш. Сваёй пушчаю крочаць, стройныя, цёмна-бурыя, як дымы, неабласканыя, неасвоеныя, першабытныя так, як мы. Бяз хлусьні, без лісінага нораву, ў цеснай дружбе – свая сям’я, вытрывалыя, непакорныя, – да такіх належыць зямля! Ўсе прыходзілі, ўсе іх нішчылі, – ад чужынца дабра не пачуць, а яны грамадой недалічанай страпянуцца і зноў жывуць. Адна пушча-зямля нам маткаю, мора жытняе без граніц, мы адною жывём чалядкаю, з адных сілу бяром крыніц. Ўсё гляджу на сям’ю зубрыную. З вадапою ў гушчар брыдуць. I здаецца, цяжкай хвілінаю будзем жыць, бо яны жывуць. Калі пушча цьвіце пралескамі, плешча сонца вясной з гары, – беларускія, белавежскія з новай сілай равуць зубры.
1965
|
|