“Вечны Жыд, Агасфер – персанаж сярэдневяковай заходне-еўрапейскай легенды, паводле якой Агасфер не дазволіў адпачыць Ісусу Хрысту ў час яго пакутніцкага шляху на Галгофу (паводле іншых версій, біў яго) і загадаў ісці далей. За гэта ён асуджаны на безупыннае жыццё-блуканне, чакаючы другога прышэсця Хрыста, які адзін можа даць спакой магілы. Да легенды пра Вечнага Жыда звярталіся ў літаратуры Х.К.Андэрсен, І.В.Гёте, Э.Сю, П.Б.Шэлі, В.А.Жукоўскі і інш.”

А г а с ф е р, ён жа Р а з е н к р а н ц – асоба, якая ўносіць элемент містыкі, у дадзены адрэзак  часу выконвае ролю рэвалюцыянера-агітатара, адначасова – агента-асведамляльніка. Узрост невызначаны.

Г у б е р н а т а р – Эрдэлі, Якаў Рыгоравіч – Менскі губернатар, ліберал, вызначаецца прапольскім накірункам – бярэ хабар з тутэйшых паноў; у астатнім – тыповы царскі чыноўнік. Мае чын сапраўднага стацкага саветніка, маладую жонку, малых дзяцей і 40 год амаль бездакорнага чыноўніцкага жыцця.

А д э л і н а – Эрдэлі, Адэліна Янаўна – жонка губернатара, узвышаная натура. Любіць белага пудзелька па мянушцы Атос, каву з вяршкамі і ваніллю па-венску і мужа – асветніка забітага цёмнага краю.

Акцёры антрэпрызы П. Струйскага з Вільні, гастралюючыя ў Менскім гарадскім тэатры:

Р а м а н – Раман Гарэвіч – 20 год, прыгожы, рамантычны, пачынаючы рэвалюцыянер; да ўсіх, хто не мае адносін да "сапраўднага змагання", ставіцца паблажліва; амплуа героя-любоўніка; любімая роля – Карл Маор.

Ю р а с ь – тыповы правінцыйны акцёр; высокіх ідэалаў не мае, але здымае з Раманам  Гарэвічам адну кватэру. П’е, курыць, брыдкасловіць і ўчыняе астатнія мужчынскія грахі. Амплуа злодзея, узрост сярэдні.

К л а р ы н д а, яна ж Клаўдзя – актрыса другіх роляў. Упрыгожвае жыццё за кошт падарункаў шматлікіх паклоннікаў. Не карыстаецца павагай, цвёрдымі жыццёвымі прынцыпамі таксама.

Сябры рэвалюцыйнага гуртка:

П я т р о – 38 год, займаецца сумнай працай у сумнай канторы, таму прагне ўключыцма ў "сапраўдную барацьбу"; адзіны з гуртка, хто мае сувязь са "старэйшымі" таварышамі, таму адчувае гістарычнасць сваей місіі; па разгледжанні – шараговы няўдачнік.

З о с я – выпускніца Менскіх курсаў сясцёр міласэрнасці, працуе ў земскай бальніцы; небрыдкая, але, на жаль, разумная; носіць кароткую стрыжку і гранічна някідкую вопратку; прэтэндуе на ролю "таварыша Зосі", але часам ператвараецца ў мілую дзяўчыну.

Дзеянне адбываецца ў 1910 годзе, у Менску (цэнтры Мінскай губерні, Паўночна-Заходняга краю Расейскай імперыі).