1

Прыгонная бабка з Чамяроў, зь сяла,

гэта ты каханьне ў сэрца мне ўліла

да людзей, да песьні, да сваіх палёў,

да радзімых весьніц, да тваіх сьлядоў.

Навучыла прасьці, з квецьця варажыць,

навучыла думы вечарамі віць

і снаваць палотны, і на кроснах ткаць,

і сваю старонку над усё кахаць...

                              2

Не адшукаць ужо даўніх тых дзён

у веку прыбояў бурлівых,

косаў тваіх, як расчэсаны лён,

і песьняў з тугі пералівам.

Белая, стройная, зь лесу, як лань,

ты дзеда майго пакахала.

Дзетак за руку вяла на курган,

юнасьць сваю ўспамінала.

Пад кожнай вясны раскалыханы звон

ты, ўжо не сялянка, а пані,

расказвала ім пра пакутны прыгон,

пра крывавыя будні паўстаньня.

Дня не хапала для працы, ўначы

ты шпулю сваю дапрадала.

Жаль, не магла я табе памагчы,

бо я яшчэ не існавала.

I не пачула праз горыч і сум,

як зь лесам прыйшлі разьвітацца,

дзе прадзед мой, колісь адважны лясун,

праводзіў праз нэтры паўстанцаў.

У печы сялянскай з паленьнямі дроў

згаралі пад раньне паперы,

ды капалі сьлёзы паўстанцаў і кроў

у попел на прыпечку шэры.

Я думы снаваць прыняла ад цябе,

лес родны, як ты, пакахала,

і накіп вясны, і зімовую бель,

і песьні, што ты напявала.

I сэрца лякоча праз цэлы мой век,

калі я цябе ўспамінаю.

I сьняцца паўстанцы, што вынесьлі зьдзек,

і ты каля іх, маладая.

Бабусенька Марфа мая з Чамяроў,

хоць ў школах цябе не вучылі,

ты ўвабрала ў сябе дабрыню і любоў

і мне, ўнучцы, пакінула крыльлі.

Недзе ў Крынках апошні твой дом,

магілка, якую забылі,

сямейная лучнасьць празь песьні зь сялом

ды сьлёзы на ўнучкіных крыльлях...

                              3

Гады плечы дадолу мне гнуць,

жыцьцё скроні даўно пабяліла.

Напісала б, як ўнукі жывуць

ды шчабечуць, як ты гаманіла...

Напісала б пра сьлед маіх дзён

і пра дум непакорных узвышшы,

і пра песьні з тваіх верацён...

Толькі сёньня табе не напішаш.

                              4

Зноў вясна, ладзяць гнёзды бусьліхі,

і Пэгасы вушамі стрыгуць.

Мой Пэгас наравісты крыху.

Што ж, за нораў Пэгасаў б’юць...

Неразумны наш век барадаты.

Куды ехаць – Пэгасу відней,

ён ня змыліць з дарогі дахаты,

лейцы б толькі пусьціць вальней.

Хай ляціць, вышэй хмараў узносіць

і выкраша з будняў агонь.

Мой Пэгас не ламовы кося –

алімпійскі, няскораны конь!

                              5

Вечар жыцьця ўжо ступіў на парог,

моўчкі да нас прабіраецца ў сені.

Ляснуў зьнячэўку ля клямкі замок,

аж вушакі задрыжалі у сьценах.

Зь печы кафлянай паленьні трашчаць,

сум і цяпло, цішыня у пакоях.

Сьцены старыя надзейна стаяць,

вартуюць наш вечар і рэшткі спакою.

Кніжкі навокал, ў душы дабрыня,

прысела дастойна за стол чалавечнасьць,

А дзесь за дзьвярамі грыміць мітусьня,

што розуму, праўдзе і сэрцу пярэчыць.

Праўда прыціхла, яна не крычыць,

моўчкі сядае за стол з намі радам.

Хто сябе звык чалавекам лічыць,

той адсявае з агідай няпраўду.

Сьцішана боль адплывае з душы.

Дом наш – прыпынак радзімае мовы

і веры ў народ наш, якой не скрышыць

ніякім няпраўдам, ніякім аковам.

Часамі ўрываецца зло на парог,

пенай хлусьліваю хітра бушуе

і замаўкае, бо ў покуці Бог,

ласкавы і мудры, які нас вартуе.