- Ну, Андрэй! глядзі ж трымайся, - ведай, за каго падаць голас!  

Так гаварылі мужыкі свайму ўпаўнаважанаму, выпраўляючы яго ў горад на выбары дэпутатаў.  

- Не ганіся за панскай гарбатай, бо пан часамі і лісіцай можа прыкінуцца - і руку табе падасць, і нават нацалуецца з табою.  

- А што мне іх гарбата! Я і сваю скарынку хлеба з'ем, - гаварыў Андрэй. - Не такі я дурань, каб прадацца за гарбату.  

- Праўда, праўда, Андрэй! Табе і дэпутатам не брыдка быць за такія словы.  

- Так, брат, у іх на языку мядок, а на сэрцы лядок.  

- Эх, дзеці вы, дзеці! - махнуў рукою стары Хлёрка. - Нічога, як бачу, не будзе з гэтых выбараў.  

- Як-то не будзе? Каб усе махалі так рукамі, то і ніякай не было б Думы.  

- Ты хочаш, каб табе сама зямля з печы ў руні прыйшла?  

- Свабоды бог з неба не скіне!  

- Вядома!  

Стары Хлёрка засаромеўся і хутчэй схаваўся за мужыцкія спіны.  

- Смела, Андрэй, рэж там, у горадзе, праўду!  

Андрэй хацеў сказаць мужыкам цэлую прамову, але так многа наплыло ўсякіх думак, што ён не ведаў, з чаго пачаць, і толькі сказаў:  

- Ну, братцы, бывайце здаровы.  

- З богам, з богам, Андрэй!  

І Андрэй закінуў на плечы палку, на якой была торба з хлебам і салам, і пехатой пайшоў на вакзал.