Франьцішак Аляхновіч нарадзіўся 9 сакавіка 1883 г. у горадзе Вільні ў сям'і музыканта.

Вучыўся ў віленскай гімназіі, хіміка-тэхнічнай школе, Драматычнай школе (Кракаў), школе Музычнага таварыства (Варшава).  

З 1904 г. езьдзіў па Польшчы з вандроўнай тэатральнай трупай. У 1908 г. вярнуўся ў Вільню, працаваў рэпарцёрам у польскіх газэтах. Выдаваў гумарыстычны часопіс «Пэркунас», у якім зьмясціў антыцарскі артыкул. Быў прыцягнуты да адказнасьці, але ўцёк у Галіцыю, дзе іграў у розных тэатрах.  

У 1913 г. (пасьля амністыі з нагоды сьвяткаваньня 300-лецьця дома Раманавых) вярнуўся ў Вільню.

Але за антырэлігійны выпад у тым жа артыкуле быў прыгавораны да года турэмнага зьняволеньня. Выйшаўшы на волю, працаваў мулярам, пажарным, настаўнікам, наладжваў тэатральныя прадстаўленьні.  

У 1918 г. прабраўся праз лінію фронту ў Менск. У 1919—1920 гг.— дырэктар і галоўны рэжысёр менскага «Беларускага тэатра».  

3 1920 г. жыў у Вільні. У 1921—1923 гг. рэдагаваў газэту «Беларускі звон».  

У 1926 г. нелегальна перайшоў у БССР і хутка быў арыштаваны і сасланы на 10 год на Салавецкія астравы.  

У 1933 г. быў абменены ўладамі на заходнебеларускага палітвязьня Б. Тарашкевіча. Вярнуўся ў Вільню, выступаў у польскай газэце «Слова» з артыкуламі аб беларускім тэатры і драматургіі.

У час нямечкае акупацыі рэдагаваў тыднёвік «Беларускі голас» (1942—1944).

3 сакавіка 1944 г. забіты невядомымі на кватэры ў Вільні.

У друку пачаў выступаць з 1917 г. (газэта «Гоман») як драматург, празаік, паэт, публіцыст. Супрацоўнічаў таксама ў газэтах і часопісах «Беларускае жыцьцё», «Грамадзянін», «Рунь». Асобнымі выданьнямі выйшлі п'есы «Калісь», «На вёсцы», «Страхі жыцьця» (усе — Вільня, 1919, апошняя пастаўлена ў 1918), «Цені» (1920, пастаўлена ў 1919), «Заручыны Паўлінкі» (Вільня, 1921, пастаўлена ў 1918), «Няскончаная драма» (Вільня, 1922), «Птушка шчасьця» (пастаўлена ў 1920), «Шчасьлівы муж» (Вільня, 1922), «Пан міністар» (Вільня, 1924), «Дрыгва» (Вільня, 1925), казка ў 1 акце для дзяцей «У лясным гушчары» (Рыга, 1932, пастаўлена ў 1917).

У зборніках, пэрыядычным друку апублікаваны п'есы, драматычныя абразкі «Манька», «Чорт і баба» (пастаўлена ў 1918), «Базылішак», «Перад сьвятам», «На Антокалі» (усе ў 1918), «Дзядзька Якуб», «На вёсцы» (абедзве ў 1919), «Лес шуміць» (1920), «Бутрым Няміра» (1918, пастаўлена ў 1918), «Круці ні круці, а трэба памярці» (пастаўлена ў 1943).  

Напісаў аповесьці «Пісьмы да яе» (газэта «Гоман», 1918), «Страшны суд» (часопіс «Новы шлях», 1944). Дасьледаваньне «Беларускі тэатр» (Вільня, 1924), кнігу ўспамінаў «У кіпцюрох ГПУ» (Вільня, 1937).