Пошукі прыгажосьці ў спорце, якія былі пачаты з баскетбалісткай Тацьцянай Лавец, мы працягваем у вялікім тэнісе.

За жаночым абаяньнем нашых гэраінь накіроўваецца глыбіня і сьвежасьць думкі, пацьвярджаючы, што схіляемся мы правільна.

Кацярына Дзегалевіч у сваю чаргу схіляецца да адказаў нечаканых, няхай гэта будзе свьецкая гутарка ці абмен ударамі на корце. Зацяжныя кампаніі, падчас якіх супернікі прасталінейна бамбуюць заднюю лінію, пакуль ня ўчэпіць сетку стомлены мяч, – не яе стыхія. Яна аддасьць перавагу ўзяць суперніцу ня зморам, а эфэктным скарочаным ці рэзкай зьменай тэмпу. Кацярына – увасобленая шпаркасьць і непрадказальнасьць.

На рахунку мэтанакіраванай мінчучкі ўжо значыцца перамога на турніры WTA у Ташкенце ўвосень 2007-га, а таксама перамогі на турнірах ніжэй рангам (ITF) у Штутгарце, Нью-Дэлі, Дармштадце, Таруні, Тбілісі, Алечка (Польшча), Чывітавекк’е (Італія) і Патрасе (Грэцыя) – чатыры зь іх у адзінкавым разрадзе. Разам зь сяброўкамі Дзегалевіч давялося паднімаць над галавой Кубак Федэрацыі (аналог мужчынскага Кубка Дэвіса) для юніёрскіх зборных.

У сэзоне-2008 22-гадовая беларуска ўдзельнічала ва ўсіх турнірах "Вялікага шалома".

Як усякага сапраўднага гэроя, Кацю адрозьніваюць сумленнасьць (вы бачылі, каб хто-небудзь добраахвотна прызнаваўся ў дотыку да сеткі ракеткай, якога не заўважылі ні судзьдзя, ні суперніца?!), сьціпласьць, працавітасьць...

– Я, між іншым, ужо зьбянтэжылася! (Усьміхаецца.) Усёткі ня першая ракетка сьвету пакуль і прызоў за сьціпласьць таксама не ўручалі. Але да посьпехаў і валоданьня названымі якасьцямі, вядома ж, імкнуся. А імкненьне згуляць эфэктна – сапраўды мой стыль. Часам іду ва-банк і ня ў самай прывабная да таго сітуацыі. Ну што паробіш, прыгажосьць патрабуе ахвяр.

– Трэніруешся сур'ёзна і ўпарта, як я пагляджу...

– Толькі тых, хто любіць працу, нэграм у Афрыку бяруць! (Усьміхаецца.) Але калі ёсьць рух наперад, праца не ў цяжар. Бо "пры перамозе стомленасьці не адчуваюць", як сказаў рымскі імпэратар пачатку трэцйяга стагодзьдзя Аляксандар Север. Вядома, чара паразаў таксама не абыходзіць бокам. Ды й лёгкіх перамог у мяне не бывае, калі ўсё ідзе гладка, я абавязкова сама прыдумаю складанасьці, дам шанец суперніцы, каб потым выйграваць у эпічнай бітве ў трох сэтах.

– Наш чалавек славіцца сваім уменьнем знаходзіць выйсьце з самых цяжкіх сітуацый, але яшчэ больш ён славіцца ўменьнем знаходзіць туды ўваход.

– Вось гэта сапраўды пра мяне сказана. Без праблем не магу добра гуляць. Вось у Дубаі быў фінал зь цікавай перадгісторыяй: у Маскве перад вылетам даведваюся, што мне не адкрылі візу, хоць дакумэнты былі пасланы своечасова і пацьверджаньне прыходзіла. Прычым падавалі на адным дыску чатыры прашэньні, дзьве візы ў амбасадзе адчынілі, дзьве – мне і майму трэнеру – не. Якімі крытэрамі кіраваліся, аднаму Зэўсу вядома. Прычым у Маскве мяне пусьціць у самалёт пагаджаліся. Адзначыўшы, праўда, што ў ААЭ мяне зь яго напэўна ня выпусьцяць. Мне сьвяціла паўтарыць лёс гэроя "Прыгод італьянцаў у Расеі", і я вырашыла са сваімі пажыткамі застацца ў Белакаменнай. Квіткі спасьцігла сумная доля, але пры паўторным звароце празь дзень візу адкрылі. На турнір прыляцела ўпрытык да першага матча, перапоўненая прыкрасьці на несправядлівасьць. Нават прайграваць камусьці перахацелася! У выніку дабралася да фіналу.

– Ты шмат і небеспасьпяхова гуляеш у пары. На апошнім US Open вас зь Верай Душэвінай спынілі (4:6, 4:6) толькі будучыя фіналісткі Ліза Рэймонд і Саманта Стосур. Пары для цябе цікавейшыя за сінгл?

– Адзіночка як раз цікавей з пункту гледжаньня тактыкі, у ёй лягчэй прадбачыць разьвіцьцё сытуацыі і плянаваць уласныя дзеяньні на некалькі крокаў наперад. Але гульні ў парным разрадзе часта бываюць вельмі відовішчнымі, прывабнымі для гледача. Хоць пры гэтым па тэлебачаньні парныя змаганьні паказваюць рэдка, на мой погляд, дарма.

– Пры разборы матча ты звычайна згаджаешся з усімі парадамі трэнера ці спрачаесься, адстойваючы свой пункт гледжаньня?

– Не заўсёды згаджаюся. Бывае, астыну, сама ўсё абдумаю, тады прызнаю правасьць настаўніка. У душы. Але віду не падаю. Наогул да аналізу гульняў стаўлюся сур'ёзна, бо, як вядома, толькі дурні паўтараюць свае памылкі... разумныя зьдзяйсьняюць новыя! (Усьміхаецца.)

– Якое трэніравальнае практыкаваньне для цябе самае стомнае?

– У трэнажорнай залі выпады са штангай. А на корце самае стомнае, калі чалавек не гуляе, а проста гушкае, гэта значыць аднастайна перакідае мяч полусьвечкай, у разьліку, што рана ці позна візаві ў вока патрапіць мошка.

– Табе падабаецца, калі на трыбунах падчас матчу шмат заўзятараў, ці ўвага хутчэй бянтэжыць?

– Прыемна, што камусьці, можа быць, падабаецца мая гульня. А калі хтосьці з родных людзей прысутнічае, яшчэ лепш. Адзін заўзятар для мяне можа апынуцца настолькі ж каштоўным, як цэлая трыбуна.

– Уяві такую сытуацыю. Судзьдзя залічвае суперніцы трапленне, аднак мяч на палову фута сышоў у аўт. (Корт не грунтавы.) Твае дзеяньні: сумна ўздыхаеш, з дакараньнем гледзячы ў бок вышкі; спрабуеш дамагчыся справядлівасьці, ветліва паказваючы судьдзе на хібнасьць прынятага рашэньня; голасна выкрываеш гэты акт самаўпраўнасьці і бядуеш, куды коціцца гэты сьвет.  

– Калі гэта матчбол, душа просіць выказаць судьдзе сваю абуранасьць, і яму, напэўна, пасьля матчу доўга ікаецца. А калі пачатак сустрэчы, проста рукамі разьвяду – маўляў, што ж вы так дзяўчыну крыўдзіце. Хоць гэта хутчэй для душэўнай разрадкі, судзьдзе ж мае эмоцыі цікавыя, як мэталісту альбом "Ace of Base".

– Ты – фінансавы дырэктар буйнога дзяржаўнага прадпрыемства. Дэталі можна закупіць у адной фірмы па 25 тысяч еўра, але можна і ў іншай – па 27, тым больш на Мальдывах ты не была ні разу, а твой намесьнік – чалавек пакорлівы і ў міліцыю не паведаміць. Ляцім на выспы адразу ці купляем па 25 і адкладаем патроху з зарплаты?

– Замоўлю па 25. Ня варта залішне сьпяшацца ў пекла. І наогул усюды трэба ведаць мяжу дазволенага. Пасьля сумленнай працы і адпачынак прыемней, праўда ж?

– У вышэйшыя сілы верыш? Калі так, ці лічыш, што багі насамрэч прымаюць хоць нейкі ўдзел у справах чалавечых і ім да нас больш справы, чым нам да мурашкі?  

– Веру. Хоць, вядома, калі прытрымлівацца рэлігійных канонаў, да любога чалавека можна высунуць шмат прэтэнзій. Мы ж самі часьцяком веру сумяшчаем з увагай да гараскопаў, напрыклад. Ды і пасроднікі паміж простымі вернікамі і нябёсамі, калі зь імі пазнаёмісься бліжэй, іншы раз не робяць чаканага ўражаньня... Але думаю, што ў жыцьці ўсё адбываецца не выпадкова, за ўсе нашыя справы нам рана ці позна аддаецца. Рабіце больш дабра – радзей будзеце наракаць на лёс!

– Пытаньне ў тым, ці аддаецца нам здабычай вышэйшых сіл ці аддаецца проста ў сілу няўмольнага дзеяньня сацыяльных і біялагічных законаў... Дарэчы, ты верыш у гараскопы?  

– Яны часам спраўджваюцца. Тут уся рэч менавіта ў тым, каб верыць. (Падморгвае.) Вось Сэптымій Север, быў спрактыкаваны ў астралёгіі, адшукаў у Сірыі нейкую Юлію, у якой у гараскопе значылася, што ёй наканавана выйсьці замуж за цара, і жаніўся на ёй. І сапраўды, Север стаў імпэратарам у 193 годзе. Мабыць, правільную дзяўчыну знайшоў.

– Ды і дзяўчына, заўважым у дужках, удала распіярыла сябе сродкам гараскопа. А якім бачыць свайго выбраньніка Кацярына? Якія патрабаваньні да сушукальнікаў?  

– Патрабаванні высокія, нават вельмі. Але Кацярына не губляе надзеі сустрэць свой лёс. Цяпер так рэдка ўбачыш, каб жанчына была менавіта замужам, гэта значыць за мужам! А хочацца, каб як у Гамэра: "Калі спадажнік мой ён, з агню мы падпаленага абодва зь ім вернемся..." Каб мужчына мог падставіць плячо, каб накіроўваў...

– Накіроўваў? Шматлікім самадастатковым жанчынам, насупраць, падабаецца самім камандаваць мужчынамі і накіроўваць іх. Кавалеру ж абавязваецца ў абавязкі слаць кранальныя sms кожныя 5 хвілін, прамаўляць узьнёслыя гаворкі, галянтна падаваць саломінку да кактэйлю.  

– Саломінку я і сама вазьму. Кранальныя гаворкі мы ўжо чулі, гэта пройдзены этап. Мне асабіста неабходны моцны мужчына, а не падкаблучнік. Як заўважыў Плютарх, жанчына, якой больш падабаецца весьці за сабой слабога мужчыну, чым ісьці за моцным, падобная да чалавека, які аддае перавагу весьці за сабой сьляпога, замест таго каб ісьці за відушчым і тым, хто ведае шлях.

Зрэшты, хопіць  высокіх думак, давайце лепш анэкдот распавяду! Парачка сядзіць у кінатэатры і глядзіць мэлядраму. Дзяўчына пытае: "Як ты думаеш, яны ў канцы пажэняцца?" Хлопец: "Цалкам верагодна! Такія фільмы часта сканчаюцца трагічна!"

– А ў тваім гараскопе што напісана – трагічна ўсё скончыцца ці не трагічна?

– У маім як раз напісана, што няма чаго чакаць карысьці ад мужчын, трэба на сябе належыць! Маўляў, усё ў маіх руках, што сама нараблю, то і будзе. Хоць ты прынца нават не шукай! Раз так, няма чаго і ў горадзе зьяўляцца, інтэрв'ю даваць, зь людзьмі мець зносіны. Ізноў-ткі фокус у тым, каб верыць. (Усьміхаецца.)

– Дарэчы, як звычайна праводзіш вольны час?

– Пасьля турніраў, калі застаецца дзень-другі, аглядаю мясцовыя выбітнасьці. Нядаўна на Вялікую Кітайскую сьцяну паднімалася. Вельмі добра, выгляд захапляльны, паветра нейкае асаблівае. Толькі прыступкі высокія. У хаце гляджу ТБ, чытаю кнігі, вішу ў Інтэрнэце, ваджуся са сваімі ўлюбёнцамі – у мяне котка, тры сабакі, чатыры шчанюка ангельскага кокер-спаніэля, чыюк...

– Чыюк размаўляе?

– Маўчыць. Ведае, што шмат казаць ня варта.  

– Прыроду любіш?

– Трава, лес, сьвежае паветра, намёт – гэта для мяне. Ды і сам Менск у нас зялёны і сьветлы, гэта ўсе заўважаюць. Хоць будаўнікі таксама ня сьпяць у шапку. Памятаеце анэкдот: Чырвоны Капялюшык тэлефануе ў дзьверы бабулі, адчыняюцца дзьверы, на парозе стаіць воўк, які калупае ў зубах. Капялюшык: "Ой, а тут жыла мая бабуля!" Воўк: "Ну, жыла бабуля, а зараз офіс".

Рыбалка падабаецца, я фанат гэтай справы.

– Калі доўга не дзюбае, ты моцна абураешся (як у байке пра дзівака, які за дзень нічога не злавіў: "Калі б ня ведаў, што гэты занятак так паслабляе і супакойвае, забіў бы каго-небудзь!") ці ўлоў – не галоўнае?

– Вось гэты анекдот пра мяне. Клёў кампенсуе задавальненьне ад зносін з камарамі. Зрэшты, у лесе камары яшчэ зьлейшыя і кусаюцца больш балюча.

– Што для цябе самае сумнае і нецікавае ў жыцьці?

– Самае сумнае і нецікавае – успамінаць, што было ў жыцьці сумнага і нецікавага! (Сьмяецца.) Ды цяпер на сумнае проста часу няма, гэта толькі ў мінулым.

– Чым можна Кацю вывесьці зь сябе?

– Нічым. (Гайдае галавой.) Сама давяду ўсіх.

– Якая была любімая цацка ў дзяцінстве?

– Ракетка і мяч.

– Якія віды спорту прыцягваюць як гледача?

– Фігурнае катаньне, сінхроннае плаваньне, футбол.

– Які самы цікавы сон сьніўся?

– У мяне прарочыя сны. Часам сутыкаюся з сітуацыяй і пачынаю ўспамінаць: дзесьці я ўжо гэта бачыла...

– Твае любімыя фільмы?

– Я чалавек уразьлівы, душа ў мяне шырокая, таму гляджу плаксівыя і рамантычныя стужкі.

– А "Тэрмінатар" падабаецца?

– Не падабаецца. Хадзіла на гэты фільм у кіно, там такое рыпаньне было якое пранізьвае, пасьля яго доўга ў юсе шумела.

– Якую ролю жадала б згуляць сама?

– Скарлет О'Хары з "Унесеных ветрам".

– Якім кветкі аддаеш перавагу?

– Касачы, ружы, анюціны вочкі і фіялкі. У хаце маленькая аранжарэя.

– Што б ты сама ў сябе спытала?

– Не, лепш ты яшчэ што-небудзь цікавае спытай! (Усьміхаецца.)

– Скажам, як пачынаўся твой шлях у тэніс?

– Ён яшчэ да майго нараджэньня быў наканаваны. Не-не, гараскопы і вяшчунствы тут ні пры чым! Проста мая мама, Тамара Юр'еўна Дзегалевіч, прафэсійны трэнер па тэнісе. Яна вось мне пуцёўку ў жыцьцё і дала. Абраны шлях мне падабаецца!

– У цябе ёсьць якія-небудзь грандыёзныя ці проста арыгінальныя – ну там, з парашутам скокнуць, на дне мора пасьнедаць, забрацца на высокую гару – пляны на будучыню?  

– Пляны на будучыню грандыёзныя: знайсьці яго і ня страціць сябе. Залішне далёка не загадваю, што наканавана, тое і будзе. Але маю намер імкнуцца да самага высокага ў гэтым жыцьці. Вось так.

Ігар Музыка, фота Зьміцера Рудэнка

23 студзеня 2009 года

http://sportpanorama.by/content/tennis/8988/